hayatım değişti.
Bir film izledim;
hayatım değişti.
Hiçbiri değildi olan...
Karakter kümülatif birikimiydi yaşananların.
Bugün ben hiçbir şey yaşamadım;
ama değiştim. Hayatımsa aynı kaldı.
Hangimizin elleri yeterince temiz?
Ve kim içindeki karanlık tarafları söküp atabildi?
Ve kime göreydi iyi ve kötü olan?
Her şey insanlar içindi ve insanlar kendisi dışında kalan her şeyi yargılamak için.
Yolundan gitmiyorum kimsenin.
Gitmeyeceğim de.
Aynılıklarınızdan bunalıyorum çoğu zaman size benzer sahte bir gülümsemeyle.
Bol bol sevdiklerime sığınıyorum.
Sarılmak dünyanın en güzel şeyi.
Susmak da güzel konuşmak da sevdiklerinle.
Kolay sevemediğim doğru.
Sevdiğimde ise bokunu çıkarana kadar sevebildiğim.
Bazen küfür ediyorum yadırgıyorlar.
Terbiyesizlik!
Aslında terbiyesizlik riyakarlığınız değil miydi?
Bazen kaçıyorum şaşırıyorlar.
Hadsizlik!
Aslında hadsizlik beklentileriniz değil miydi?
Seven her insan kalıplara sokmaya çalışıyor ya hani bizi;
varolduğum gibi sevmeyenin sevgisine ne denirdi?
Umrumda değildi ve hala umrumda değil.
Anlık kızgınlıklarım ve huysuzluklarım.
Geçiyor.
Herkesi anladığımdan mı duyduğum bulantılar yoksa kafa karışıklığı mı bilinmez.
Tek bildiğim; ikinci bir hayata inanmadığıma göre hayatımla istediğim yöne istediğim estetiklikle yürüyor, koşuyor ve hatta duruyorum.
Sen sadece sus, senin payın bu.
