Telefon- anne sesi- ağlamamaya çalışma sorunsalı

Yıllardır çözemedim anne sesindeki tılsımı.
İçine doğmuş gibi ne zaman canım sıkkın olsa, bir derdim olsa direk telefonum çalar ve arayan hep annemdir. Anne yüreği resmen hissediyor, inandım buna yıllardır.

Ve ben kendimi hep aynı modda bulurum. Neşeli bir ses tonu, ya da o da olmuyorsa 'uyukluyordum annecim ondan durgundur sesim'.
Zira es kaza telefonda ağlamaya başlarsam o da başlar orada ağlamaya halimiz harap olur hep.

Koca şehirde tek başıma buldum bu ara kendimi. Çok şükür dostlarla olsak da insan özlüyor ailesini. Az evvel konuşuyorum. Annem, babam, abim, yengem ve hatta anneannem aynı evin içinde. Nasıl da neşeli hayat dolu geliyor sesleri. Abimle konuşuyorum, yengemle konuşuyorum. Bir sorun yok. Ne zaman ki telefonda annemin sesini duyuyorum benim ses çatallaşıyor yine, böyle düğümlenmiş bir hıçkırık. Anlıyor sıkkın olduğumu 'bak emin misin bir sorun olmadığına' diye üstüne düşüyor olayın.

Çaktırmamak lazım, yoksa sonu malum telefonda karşılıklı ağlaşmalar falan tipik duygusal insan sendromları hiç gereği yok şimdi :)
' Tek başıma kaldım ya ondandır ' diyip geçiştiriyorum.
Anneciğim direk gidiş süremi en erkene çekmeye çalışıyor 'ay sen cumadan gel kızım yaaa bekleme hiç pazarı falan, dayını ara bıraksın seni gel annecim hemen'

Herkesin dokunulmazları vardır, kutsalları vardır.
Ve en klasik olanı işte aile.
O salak ergen tripleri olan çocukları da anlamakta zorlanmışımdır hep.
İnsanı ailesi kadar nedensiz seven, en kızdığınız anda bile aslında iyiliğinizi istediklerinizi bildiğiniz kim vardır Allah aşkına...

Özledim, çok özledim. Blogumu bilmeseler de gıyablarında öpüyorum onları.
Zaten az kaldı. Bir sarılacağım ki sormayın.
Az kaldı deyip, avutuyorum kendimi ...