Hayat başlangıçlar ve bitişlerden ibaret. O yüzden o "ömür boyu" kalıbında yaşayanlar bile yanılgıda. Ömür boyu nedir ki? O da öldüğünde bitecek. En sevdiğimiz şarkılar, en sevdiğimiz filmler, en güzel yemekler, aşklar, arkadaşlıklar... Kimi zaman isyan etsek de buna ; Herşeyin bir sonu var.
İşte belki de bu sebepledir ne zaman başlayacağın ve ne zaman bitireceğin önemlidir olayları. Ve nasıl başlayıp nasıl bitirdiğin de... Çünkü ara zamanlar kaybolur bellek dediğimiz sonsuz olmayan yörüngemizde. Nasıl başladığı kalır, nasıl bittiği bir de.
Gerçek sevgi çok sevdiğin köpeğini onu mutsuz edeceğini düşündüğünde senden daha çok sevecek ona iyi bakacak birine verebilmektir. Senden uzakta da olsa mutluysa dostun, belki zaman açacaksa da yakınlığınızı senin için mutluyum diyebilmektir. Ve belki de başkasına vermektir artık üzerine olmayan o çok sevdiğin elbiseyi. Paylaşmaktır herşeyi zamanı geldiğinde. Başkasına verebilmektir. Çünkü yaşananlar kalır, ama dolar zamanlar. Biter. Eğer sen vermeyi bilmezsen sonlar kötü olur. Veremediğin elbise delinir, kullanılmaz hale gelir sana da faydası olmaz artık.
Hayat tuhaf bir başlangıç-bitiş döngüsü. Doğum- ölüm kadar net bazı şeyler. Aralar gri evet ama siyahtan beyaza giderken arada oluşan grilik gibi. Son var, bir yerlerde birşeylerin hep sonu var. Zaten matematik bile ikna edememişti beni. Sonsuzluğa hiç inanmadım ben. Küçük aklımın almadığındandır belki de kimbilir.
Ben küçükken sevdiğim herşey sonsuza kadar benim olsun isterdim. Büyümeyi pek sevmedim. Ama büyümek öğretti ki o çok sevdiklerimiz toprak oluyor bir gün, sığmıyoruz en güzel kıyafetimize, ya da taş bezi oluyor sevgili t-shirtümüz, elimizi hiç bırakmasın istediklerimiz el oluyor, can dostum dediklerimizin yüzünü unuttuğumuzu farkediyoruz bir gün. Herkes değişiyor, herşey değişiyor.
Sadece başlangıç ve bitişler silsilesi... Bu hiç değişmiyor.
Ben doğru zamanların insanı olamadığımı düşünürüm. Yanlış zamanlarda yanlış şeylere başlarım genelde. Pervasızca, düşünmeden. Yine aynı şekilde bitiririm bir şeyleri. Gemileri yakarak, yıkıp giderek. Ama bir gün uyandığımda vazgeçmiştim bu huyumdan.
Bir nevi ego sıyrılması...
Herşey bir bütündü çünkü. Birini mutsuz ettiğimde bendim mutsuz olan aslında. Kötülük yapmasam da mutsuz ettiysem ne farkı vardı? O andan beri mutlu olmak adına mutsuz etmemeye çalışıyorum benim süreç zarfımda olanları. Ve öğrendim artık zamanı geldiğinde havaya bırakmam gereken uçan balonları.
Dilek fenerleri gibi ... Bazen derin bir nefes alıp bırakırsın herşeyi.
Ertesi gün doğan güneşle birlikte boşluk olmadığını farkedersin içinde. Başkalarına verdiğin, doğaya hediye ettiğin, özgürlüğüne amenna dediğin hiçbir şey kayıp değildir aslında. Aksine, kendi haline bıraktığın herşey bir kazanç. Çünkü zaptedilmektir mutsuz eden insanları. Empati kuracaksın, birinin seni bir şeylere zorladığını düşün, ya da bir şeylerden alıkoyduğunu. Sinirlenmez misin? Mutsuz olmaz mısın? O yüzden diyorum akışa karşı kürek sallamaya gerek yok, deniz seni yorar yener ve sen başladığından geride bulursun kendini.
Yüzünde gülüsemen, kalbinde varolan her zerreciğe karşı o yoğun hayranlık ve sevgiyle, en kötünün bile iyi bir yanı olduğunu bilerek gideceksin o sona.
Hayat bu... Başlar ve biter.
Ne gelene çok sevinip ne gidene ölürcesine üzüleceksin.
Çünkü eninde sonunda sen de gideceksin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder