Kendimle tanıştım az önce. Bir masada karşılıklı oturduk.
Merhaba ben Hilal dedim.
Merhaba ben de Hilal dedi. Muhabbet koyulaşamadı bu görüşmemizde.
İkimiz de temkinliydik, ama ben sevdim bu kızı arkadaş olabilirim onunla diye düşündüm.
Tekrar görüşelim dendi.
Tanıştıkça arkadaş oldum kendimle. Tuhaf bir histi. Korkaktı biraz. Böyle onu kıracağım diye baya korkuyordu, kazık atarsam diye korkuyordu. Bir tarafı da inanmak ve güvenmek istiyordu. İkilemdeydi sanki. Bu beni biraz huzursuz etti. Bana güvenmeyene ben nasıl güveneceğim. Bir de pat pat ne düşünüyorsa söylüyor ya o biraz rahatsız etti beni. Arada yaptığı espiriler güldürdü, yapamadığı espirilere verdiği tepkiler çocuksuydu. Zaman zaman daldığını gördüm. Geçmişte onu hüzünlendiren şeyler olduğunu sezer gibi oldum.
Konulara tarafsız yaklaşmak isteyen tavrı vardı ama taraf değiştirircesine yapıyordu bunu. Biraz sulu gözlü, sinirini bozarsan ağlayabiliyor zamanla bunu öğrendim. Acımasız da bir yanı var tanıdıkça görüyorum. Canı yanarsa, hırsla geri saldırıyor sonra can yaktığını görünce üzülüp köşesine çekiliyor vazo kırmış çocuk gibi. Sonra bana bunu neden yaptırdın dercesine önce sana sonra sana kızdığından daha çok kendine kızıyor. Sonra... Sonrası yok bir de bakmışsın siniri geçivermiş.
Neşeli bir tip, eğlenmek istiyor, ani gelişen olayları seviyor gibi...
Şimdilik bu kadar anlatacağım. Sanırım onunla dost olacağız, ne yalan söyleyeyim sevdim ben kendimi=)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder