Tek ihtiyacımız huzur ve sessizlik olduğundan evren kendini hatırlatırcasına gürültü yapıyor. Kopmaya izin vermiyor hayattan. Kızgınım işte. Bi huzur ya lütfen!
Kimse değişmiyor tüm değişimleriyle bile. Resmin tamamına baktığında aynı insanlar. Eğlenceliyse eğlenceli, güvenilmezse güvenilmez, dürüstse dürüst... Çabalar bu kadar yersiz mi diye düşünüyorum. Nasıl olumsuz uyandım sabah sabah =) Ama şu an böyle hissediyorum. Olmuyor işte bazen, değişmiyor insanlar, olaylar...
Çaba harcamak istemiyorum, yorgun hissediyorum. Yine aynı duygu, yine çekip gitme isteği. Bir gün yaparsam hiç dönmeyeceğim tanıdıklarıma diye korkuyorum. İz bırakanlar unutulmazmış. Ulan ömrümüz onun bunun bıraktığı izlerle geçiyor. Güven yanılgıları, yalanlar dolanlar, pembe hikayeler, insanın arkasından dönen işler...
Gerçeklikten bu kadar mı korkuyorsunuz? En sevdiğim küfürü ettim şu anda böyle dolu dolu.
Bu beni terbiyesiz mi yapıyor? Sahte kimliklerinizin özbenliklerinde yaşadıkları çirkinliklerle kıyasladığımızda yapmıyordur muhtemelen.
Eyvallah
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder